tęsknię

Chyba. Nie wiem, czy mi wolno tak powiedzieć.

Bo chyba nie do końca za osobą (chociaż - może?). Raczej za głosem. Obecnością, która niesie pociechę. Za pociechą. Trochę egoistycznie.
Więc czy to jeszcze wolno nazwać tęsknieniem?


Smutno i źle. Bezwład. Do tego stopnia, że wszystko obojętnieje. Że stojąc naprzeciw jadącego wolno samochodu - nie wiem, czy bym się odsunęła.

Wiem, że to minie. Wiem, skąd się bierze.
Ale wcale nie jest przez to łatwiej.

Wcześniej napędzała mnie praca. Nowenna. A teraz?
Pozostał niepokój - przed finałowym aktem i przed późniejszym okresem przejściowym.

Przed tym zawieszeniem, gdy jedno się skończyło, a drugie jeszcze nie zaczęło.


Przy życiu trzyma tylko obietnica spotkania.


I tym razem wcale nie jest suteki...

moje envoi

Muszę się tym podzielić. Zwyczajnie muszę.

My nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli (Dz 4,20)

Tylko teraz, żeby to miało ręce i nogi... To może chronologicznie.

Sobota wieczór. Praca odesłana promotorowi do sprawdzenia, a ja radośnie pomykam na czuwanie przed Zesłaniem. Potrzebuję tego (tak jak i trzydniowych rekolekcji z gatunku oderwanie od wszystkiego, wyciszenie i rekreacja - na moje nieszczęścia Bielsko wypada w czasie obron). Po drodze jeszcze telefon do Pierwszej - i znowu 15 min przegadane ^^ Coś czuję, że jak się wreszcie zobaczymy to te 6h (czy ile tam będę mogła zostać) będzie nam mało :D

Ale. Czuwanie. A we mnie już wcześniej coś się wierciło. Jakaś opowiastka. Chciałam ją złapać, bo ostatnimi czasy pisanie jakoś tak się zarzuciło. Więc - czuwanie, przerwa dla ciała. Rozgrzałam się herbatką i wracam do kościoła. Notes, ołówek... i popłynęło. Na początek niewiele, 2-3 akapity, ciutkę rozwinięte w nocnym autobusie. Ale jest.

I dalej. Po adoracji - procesja (mniej-więcej) do Bazyliki. Idziemy Długim Targiem, śpiewamy Jesteś Królem, a po ogródkach piwnych ludzie siedzą i się gapią, co to za wariaci po nocach się drą :)

Do domu dotarłam jakiś kwadrans po 3. Padłam, ale zasnąć nie mogłam. A na drugi dzień pobudka zaraz po 8, bo mum przyjechała i do zoo chciała iść (małpki miały małe małpki - słodziaki!!!)

Wracamy z tego zoo, spacerkiem (Oliwa-Przymorze-Wrzeszcz). Mum odstawia mnie na pętlę autobusową. Stoję, czekam (bo za chwilę ma przyjechać), oglądam się i jak oczów nie przetrę! Siostra B! A jakie to dobre bogi ją przywiały (znaczy Bóg Dobry ją przywiał ^^)?

I w sumie jakby nie te 2 minuty na przystanku, to bym w poniedziałek nie dotarła do Matemblewa. Na Festiwal znaczy. A tak dotarłam. I zamiast wrócić zaraz po Mszy (albo po zakończeniu - bo jeszcze bibliografia do ogarnięcia i wypadałoby sprawdzić, gdzie taniej pracę oprawią - koniec końców pewnie przepłaciłam, ale wliczę to sobie w koszt wycieczki ^^) - zostałam do końca - wiecie, tańce, wężyki po polanie i darcie gardeł. A później pojechałam z grupą z Buska na molo w Brzeźnie. I przeszliśmy plażą do Nowego Portu. A stamtąd to już nic do mnie nie jeździ, więc się do Gdańska z nimi zabrałam...

Ostatecznie - CUDEM - zdążyłam na ostatni autobus powrotny i to dlatego, że się spóźnił :) Ale wcześniej jeszcze dowiozłam ich do Wrzeszcza na czas :)

Warto było. Dawno już się tak dobrze nie bawiłam. I nie czułam tak kochana.

Porządkowanie bibliografii przegrało z opadającymi powiekami, na które ani prysznic, ani mocna herbata nie pomogły :P


A dziś po raz kolejny przekonałam się jak niewiele potrzeba, by sprawić komuś radość....


Mainichi ga kiseki! Suteki na de...

MA thesis

Nie wierzyłem
Stojąc nad brzegiem rzeki,
Która była szeroka i rwista,
Że przejdę ten most,
Spleciony z cienkiej, kruchej trzciny
Powiązanej łykiem.
Szedłem lekko jak motyl
I ciężko jak słoń,
Szedłem pewnie jak tancerz
I chwiejnie jak ślepiec.
Nie wierzyłem, że przejdę ten most,
I gdy stoję już na drugim brzegu,
Nie wierzę, że go przeszedłem.

Leopold Staff "Most"



Po południu idę odebrać oprawioną pracę. Jutro po autograf promotora i do dziekanatu. Już prawie...

przyjaźń

Wiesz co to Cantarella?
Cantarella?
Używali tego Borgia we Włoszech. Trucizna. A jak smakują ci ciasteczka? Sama je piekłam.
*gryz* Zabawne. A wiesz, że dolałam ci trucizny do herbaty.
*siorb* Pyszna herbata.
Tak jak i ciasteczka.

I kto powiedział, że to tylko głupie kreskówki?

Kto wierzy w istnienie prawdziwej przyjaźni, jest głupcem.
To ty jeszcze nie wiesz? Jestem głupia.


Różane suteki da ne...

niewinnie falliczna wieża

Dobra, poddaję się. Zastawiałam się o czym dzisiaj napisać (tak, tak - kolejna przerwa w pisaniu magisterki) i po przyobiednim odcinku Uteny padło na anime :P

Wspomniana Utena - sięgnęłam bo opis brzmiał zachęcająco, bo postacie wyglądały... inaczej (nie to co dzisiejsze serie - co druga postać od kalki odbita i tylko włosy przefarbowane), bo główne bohaterki były takie, jak lubię: pani w spodniach i pani mdlejąca (if you know what I mean) :P
I nie rozczarowałam się. Bohaterowie... mieszają w głowach. To, czego się o nich dowiadujemy i domyślamy, kilka chwil później zostaje wywrócone na nice. Odcinki 'moralizatorskie' poprowadzono z humorem, a te poważniejsze... zostawiają ciary i zmuszają do cofnięcia filmu, żeby tę scenę, rozmowę, moment obejrzeć jeszcze raz.
Jest w Utenie coś, co przyciąga, co intryguje, co nie pozwala ot tak, odłożyć drugiej części sezonu na później.

W sumie wypadałoby, więc ~~UWAGA~~SPOILER~~!!!~~

A tytułowa wieża? Mnie niełatwo zasugerować. Krążący po sieci artykuł o bezeceństwach u Disneya tylko mnie rozbawił. Ale odcinek 25. Najpierw walka, gdy znika miecz Diosa i Anthy z Uteną dobywają innego. Takie najpierw 'przebudzenie' Anthy, a później odwrócenie ról - coś się dzieje. I te końcowe sceny... gdy Anthy już nie poddaje się bezwolnie swojemu bratu, Akio (nie, nie pokażą tego wprost, zasugerują - ale uczulonych na incest ostrzegam) - tego gościa to od pierwszych chwil nie lubiłam, a teraz to już w ogóle bym go na odstrzał dała... dawno żaden bohater anime tak mnie nie wściekł... nie, nie wściekł - budzi odrazę... - a więc Anthy, która mu się opiera, śpiący Chu-Chu i Utena, zmartwiona o przyjaciółkę i nie mogąca zasnąć. I wtedy wznosi się ta wieża... no czy to moja wina, że mam skojarzenia? Pierwszy raz chyba tak mi się rzuciło ^^" I ostatnia-ostatnia scena, gdzie ci którzy jeszcze mieli wątpliwości, co do relacji Anthy i pana-bastarda-A. mogą je rozwiać...

~~Koniec spojlaka~~

Jeszcze tylko 14 epków do końca. Strach się bać, co jeszcze się przydarzy...


< miejsce na obrazek, który się wstawi, jak mi wyjdzie zrzutka... >


No tak, zapomniałabym. Anthy, Różana Oblubienica... w pierwszych odcinkach prawie jak Kenny z South Parku. Po prostu musi zaliczyć policzek. I prawie się czeka na ten 'slap', który jak już się przytrafi, to budzi śmiech. Raz się chyba Utenie oberwało (tzn. raz Utenie-Utenie, a raz Utenie w ciele Anthy)... :D